Over het algemeen zijn we snel geneigd ons paard te corrigeren en duidelijk te maken wat niet mag of ongewenst is. Corrigeren en terecht wijzen is uiteraard geen overbodige luxe en kan zeker nodig zijn. Echter moeten we ons de vraag stellen over de manier waarop, daarnaast datgene wat en hoe we iets willen bereiken en/of het ons dan ook daadwerkelijk dichter bij gewenst gedrag brengt. Alsook wordt angst en onrust al te dikwijls (voor 90%) ervaren en gezien als ongewenst gedrag, al zou in dergelijke situaties een geruststellende handeling en een gebaar van vertrouwen meer gepast zijn. Indien we onrust en overmatige spanning benaderen met corrigeren, spanning en onnodige extra druk, zal angst alleen maar toenemen en kan dit zelfs leiden tot probleemsituaties en trauma's. Probeer dus gevoelig te zijn voor de signalen die je paard uitstraalt en het juist interpreteren ervan.
Het bewijs is er, mede door jaren lange ervaring dat belonen voor goed en gewenst gedrag veel gevoeliger werkt dan corrigeren van ongewenst gedrag. Er zijn zelfs paarden die erg onzeker worden door telkens terecht gewezen te worden op dat wat voor ons niet gewenst is. Waar corrigeren nodig is, kan ook kort na de correctie met belonen bevestigd worden wanneer het ongewenst gedrag door het paard wordt omgezet in gewenst gedrag. Zo leert het paard niet enkel wat niet mag, maar ook wordt meteen bevestigd wat gewenst is.
Je paard gaat dit zeker weten te appreciëren en zijn gedrag gaat ten goede veranderen, daarnaast krijg je een paard dat liever samen met jou aan het werk gaat.
Zeg nu eerlijk, bij welke baas werk jij het liefst?
De baas die je voortdurend op je fouten en tekortkomingen wijst of deze die gevoelig is voor jou prestaties en inzet... De baas die oog heeft voor de dingen die je goed kan en je talenten weet te waarderen, deze die je van een schouderklopje of bemoedigend woord voorziet...?